تويت
عائشة عابدين« الحوش الكبير »
الحوش الكبير
**********
من زمن بعيد والدنيا
لسه فيها خير
كانوا الاهل كل الاهل
ضاميهم البيت الكبير
شايلين محنه فى القلوب
زارعين وفا وراشين عبير
وكان شفتو فى البيت الكبير
الكل يقوم من الاذان
مليان همه وعزيمه
وقوه فى الايمان
الابو شايل سبحتو
مارق يصلى والام
تصحى فى العيال
وتدعى من جوه القليب
ياالله سترك ورحمتك
ورضاك يا رحمن
ويبدا الصباح وشاى الصباح
فى الحوش الكبير
والمنقد مولع
وريحة الزلابيه
واللبن المقنن
وعبق البخور
يملا المكان
والضحكة كانت
حلوه كيف
فيها الامل
وكل السعاده والرضا
بى كل حال
مافى زول هماهو القروش
ومافى زول عايز يعيش
فوق السحاب
المهم الصحه فل
والناس تواصل فى بعض
وتتلما فى وكت الفطور
يا ريتك يا الحوش الكبير
ترجع تلم
ما الحب بين الاهل
يتبدل جفا
والناس نست كيف
الاصاله والوفا
والناس بقت عميانه جد
من كل خير
لا عم حنين
ولا خال يزور
والكل عايش وحيد
قافل بيبانو من القريب
والعندو داك
عايش فى هاله من الوهم
المهم عندو العماره
وعندو القروش
والحال زايد فى الخراب
والرحمه قلت
وكتر العذاب
وما قادره اوصف
مدى التعب
مدى الوهن
من الزمن
وهل الامل
ممكن يعود
ويخضر حواويش القلوب
ونتلما فى البيت الكبير
والمره دى وكت العصارى
والناس خلصت من تعب الهجير
ومن كل المقاضى
وفى اى بيت
وفى اى حوش
تلقا لمة اهل
والناس طاقين الحنك
وضحكات تجول
وكلام حنين
والهم خلاص ادفن
والليل سعيد
يحكى ويسلى القمر
والناس تنوم فى احلى حوش
ونسيم عليل
يشفى الجروح
